شیطان...

 اندازه یک حبّه قند است؛

گاهی می افتد توی فنجانِ دلِ ما...... حل می شود آرام آرام،

 بی آنکه اصلا ً ما بفهمیم و

 روحمان سر می کشد آن را... آن چای شیرین را... شیطان

زهرآگین ِدیرین را؛

آن وقت او خون می شود در خانه تن،

می چرخد و می گردد و می ماند آنجا،

او می شود من!!!!!